Chief Ouwe Dibbes

Kinderen uit de diamantmijnen van Sierra Leone halen, scholing voor ze opzetten en tussendoor ook nog assistent-coach van het nationaal elftal van Sierra Leone worden…

Journalist Sander de Kramer deed het allemaal. In het boek Chief Ouwe Dibbes beschrijft Jochem Davidse hoe Sander de Kramer zich inzet voor Sierra Leone en welke opmerkelijke avonturen hij meemaakt.

Deel drie van het tweegesprek met de auteur en ‘de man die een week in een dag leeft’.

In Chief Ouwe Dibbes vertel je over je sombere gevoelens nadat je last had gekregen van een piep in je hoofd en van ernstige evenwichtsstoornissen door het gebruik van malariapillen. Je overwoog om zelfmoord te plegen als hier geen verandering in kwam. Wat hielp je er weer bovenop?
Sander: ‘Toen ik serieus overwoog om dood te gaan, gebeurden drie dingen. Ik belde MF op (directeur van de Sunday Foundation, red.) om hem in te lichten. Hij barstte in tranen uit. Even later belde hij terug om te zeggen dat ik helemaal niet dood zou gaan. Ze zouden daar met 10.000 man voor me bidden. Vervolgens werd mijn vrouw zwanger. Ik had mijn doodswens met mijn vrouw besproken en we hadden besloten dat er dan wel iets van ons samen zou doorleven. Mijn vrouw was al 39 jaar, maar raakte in no-time in verwachting. En tot slot bezocht ik een Belgische arts die zei dat ik me niet zo moest aanstellen. Eerst wilde ik zijn neus achterstevoren zetten. Maar ik vond ook dat hij wel een punt had. Ik zou niet doodgaan, waar maakte ik me dan eigenlijk druk om? Ik ben de piep in mijn hoofd gaan accepteren, ik kreeg een mooi mannetje en ik wist dat die 10.000 mensen op me zouden rekenen. Ik kan niet weg.’

“Ik leid daar een leven dat eenvoudig is. Ik maak me niet druk over mijn telefoon want ik heb geen bereik.”

Hoe vond je het dat dit in het boek kwam?
Jochem: ‘Ik vond dat het in het boek moest. Het moest natuurlijk niet een langgerekt juichverhaal worden. Er was een keerzijde, die piep.’

Sander: ‘Ik vond dat eigenlijk ook wel, maar voor mijn vrouw was het best moeilijk. Nu ik het heb verteld, krijg ik veel reacties van mensen die ook zo’n pieptoon hebben en er vanaf willen. Prima, maar ik, of liever gezegd mijn vrouw want ik wil niet de hele tijd worden geconfronteerd met mijn piep, wijst ze door naar die Belgische arts die mij ook heeft geholpen.’

Je vertelt dat je later graag in Sierra Leone wil wonen. Wat is het dat jou zo trekt?
Sander: ‘Ik leid daar een leven dat eenvoudig is. Ik maak me niet druk over mijn telefoon want ik heb geen bereik. Je bent er alleen maar bezig met je eerste levensbehoeften, met het kokosnootje dat in de boom hangt. Ik was me in de rivier en slaap heerlijk in mijn lemen hut. Het is zo rustgevend om in de jungle te zijn. Ik kan het iedereen aanraden.’

Jochem: ‘Het vereist wel enige oefening om je daaraan over te geven. Tandenpoetsen met een stukje hout? Ik hoef er niet te wonen hoor. Ik ben nu wel zo ver dat ik graag een keertje langskom. Maar een weekje Sierra Leone is genoeg.’

Lees hier deel één: het begin, of deel twee over de Sunday Foundation.