Een jaar of vijf geleden begon Marnix op Twitter korte fabels te plaatsen. In 140 tekens liet hij een mier en een vlinder filosoferen over de raadsels van het leven.
Marnix: Het schrijven bleek therapeutisch: vaak als ik in een vlaag van inspiratie iets had opgeschreven en het teruglas, begreep ik ineens beter wat ons drijft, waar we bang voor zijn, en waar geluk te vinden is.
Daar gaat het mij om: de schitterende eenvoud van alles in een – schijnbaar – complexe wereld
Volgens mij is dat de essentie van Morris en Veronica: de schitterende eenvoud van alles in een – schijnbaar – complexe wereld, en de totale verwondering over dingen die we niet meer lijken te zien.
In het drukke, gestreste leven dat we tegenwoordig leiden blijkt dat voor velen een verademing. Ik houd zielsveel van die beesten.”
Linda Rusconi:
“Hoe langer je naar iets kijkt, hoe meer je ziet. Morris is een mier. Die zie je in colonnes over het kleed wandelen, maar ik had er nog nooit een als individu bekeken. Bij Veronica wordt je aandacht in eerste instantie naar haar vleugels getrokken. Pas later zie je hoe sterk haar kop is. De haartjes lijken wel manen.
Toen ik de verhalen van Marnix las, zag ik meteen tekeningen in inkt voor me. De verhalen zijn kort, eenvoudig qua taal, maar rijk aan emotie. Met heel veel ruimte voor de lezer om het eigen te maken. Dat gevoel wilde ik ook vertalen naar de illustraties. Tekeningen die het verhaal ondersteunen, niet letterlijk uitbeelden.
Een boek dat je keer op keer kunt lezen en elke keer anders kunt beleven.”
Reacties