Een fragment uit het boek Julia van Hanneke Joosten. ‘Volgens Andrea lijkt Julia iets opener te worden in contact. Dat is positief.’

Donderdag 19 juli

Gesprek met psychiater Andrea en afdelingsarts Esmee. Andrea komt binnen, ze heeft een blauw oog. ‘Tja,’ zegt ze, ‘dat zijn de risico’s van het vak.’ Ze vertelt dat een boze patiënt gisteravond na de maaltijd met serviesgoed begon te gooien.

Gijs en ik kijken elkaar aan en beseffen hoe explosief de sfeer hier vaak is. Alle patiënten, inclusief ons kind, zijn ‘tijdbommetjes’ die op elk moment af kunnen gaan. Schrijnend, want al deze kwetsbare mensen hebben juist een veilige, rustige omgeving nodig om te herstellen.

Volgens Andrea lijkt Julia iets opener te worden in contact. Dat is positief. Ze laat ook steeds meer provocerend gedrag zien, wat niet zo positief is, al vraag ik me af wat ik liever heb. Een kind dat de hele dag versuft in een stoel hangt of een kind dat de confrontatie opzoekt?

Ik heb gelezen dat het antibioticum Minocycline een positief effect kan hebben bij psychoses en vraag Andrea wat zij daarvan vindt. Waar Juul precies aan lijdt, is nog altijd moeilijk te beoordelen, maar dat ze een andere werkelijkheid ervaart dan wij is wel duidelijk. Als er dan toch iets voorgeschreven moet worden, lijkt het mij de moeite waard om dit te proberen. Zeker gezien het feit dat zes verschillende soorten antipsychotica tot nu toe niets hebben opgeleverd.

Andrea vindt het geen goed idee, omdat behandeling met Minocycline nog in een experimentele fase verkeert. Een ander nadeel van antibiotica is de toenemende resistentie, waarvoor in de medische wereld wordt gewaarschuwd, en het zou erg slecht zijn voor de lever.

Alsof al die antipsychotica geen schade heeft aangericht! En daarbij: alles wat we proberen is min of meer experimenteel: helpt het ene middel niet, dan proberen we het volgende, enzovoort enzovoort. Hoe erg kan het zijn om Minocycline te proberen? Andrea blijft bij haar besluit, geen Minocycline. Ik begrijp het niet, maar moet het ermee doen.

We bespreken voor de zoveelste keer de mogelijke vervolgplekken voor Julia en zijn not amused als we horen dat er nog steeds helemaal geen aanmeldingen zijn gedaan. Maanden geleden zou Juul al op diverse wachtlijsten komen te staan, maar er is nog steeds niets opgestart. Andrea zegt toe dat dit nu met spoed zal gebeuren. We spreken de hoop uit dat er snel een vervolgplek beschikbaar komt, omdat we het gevoel hebben dat de behandeling hier totaal is vastgelopen.

Tot slot bespreken we de mogelijkheid om Julia een weekje mee te nemen naar een vakantiehuis waar we vaak geweest zijn toen de kinderen klein waren. We hopen dat een verblijf aldaar bij Juul positieve herinneringen oproept. Andrea stemt hiermee in, maar aangezien Julia in een gesloten kliniek verblijft, zal er officieel verlof aangevraagd moeten worden voor de doordeweekse dagen.

Einde fragment

Meerinformatie over het boek Julia

Je kan het boek hier bestellen.